Rajmund Ziemski, Znak i kolor.
Wernisaż: 12.04.2024 roku, godz. 18.00
Wystawa czynna do 2.06.2024 roku
Kuratorzy wystawy: Katarzyna Ziemska i Paweł Witkowski
Wystawa w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia w Radomiu jest próbą przybliżenia twórczości Rajmunda Ziemskiego, jednego z czołowych polskich malarzy drugiej połowy XX wieku.
Urodzony w Radomiu artysta, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, wyprzedzał swój czas. Był prekursorem nowoczesnego spojrzenia na proces twórczy w malarstwie i jednym z najważniejszych artystów posługujących się językiem abstrakcji. Stworzył swój własny, indywidualny i rozpoznawalny styl malowania inspirowany malarstwem materii. Jego wrażliwość artystyczna kształtowała się niewątpliwie pod wpływem traumy II wojny światowej i przeżyć z nią związanych. W latach 1949–1955 studiował malarstwo w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, w pracowni Artura Nachta-Samborskiego, a po jej ukończeniu został wykładowcą tej uczelni. Jego debiut artystyczny jest nierozerwalnie związany ze słynną wystawą „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale w 1955 roku. Ta przełomowa wystawa jest jedną ze sztandarowych prezentacji artystycznych w historii polskiej sztuki.
Malarstwo Rajmunda Ziemskiego jest niezwykłe, niepowtarzalne i zaskakująco aktualne. Jego metaforyczne obrazy są pełne ekspresji, emocji oraz koloru. Malował fascynujące pejzaże, ale nie takie, jakie znamy i obserwujemy w rzeczywistości. Tworzył swoje własne, niepowtarzalne metafizyczne światy, których źródłem inspiracji była natura, ale też wspomnienia z dzieciństwa i młodości. Ziemski nie naśladował niczego, lecz budował swoją własną rzeczywistość. Używając wyrafinowanych w kolorze plam, dążył do swobodnej ekspresji. Szukał idealnych znaków i symboli, którymi wyrażałby swoje przemyślenia i doznania, którymi mógłby opisywać świat. Podobnie jak Tadeusz Kantor był mistrzem sztuki informel, która polegała na spontanicznym i intuicyjnym malowaniu, bez z góry ustalonego planu czy kompozycji. Malował z pasją i odwagą, nie bojąc się eksperymentować z różnymi technikami i materiałami. Był artystą, który nieustannie rozwijał się twórczo i intelektualnie. Nieprzerwanie i z ogromną determinacją odkrywał nowe możliwości jakie daje malarstwo. Jego słynne „pejzaże” są źródłem poznania wewnętrznych przeżyć, pragnień, lęków i wspomnień, które kryją się w nich.
Rajmund Ziemski urodził się w 1930 roku w Radomiu. W 1947 roku przyjechał do Warszawy, by uczyć się w Liceum Sztuk Plastycznych na Myśliwieckiej. Dwa lata później rozpoczął studia malarskie na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1955 roku ukończył je z wyróżnieniem w pracowni profesora Artura Nachta-Samborskiego. Pozostał na akademii na trzyletnich studiach aspiranckich, nadal pod artystyczną opieką swojego mistrza. W latach 1960–1967 był asystentem, a później adiunktem w pracowni Jana Cybisa na Wydziale Malarstwa. Od 1967 do 1978 roku prowadził samodzielną pracownię malarstwa na Wydziale Architektury Wnętrz, a następnie wrócił na Wydział Malarstwa, na którym otrzymał samodzielną pracownię dyplomującą. Kierował nią do roku 2000, czyli do przejścia na emeryturę. W 1983 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1990 roku – profesora zwyczajnego. W latach 1965–1974 był silnie zaangażowany w prace społeczne: w Związku Polskich Artystów Plastyków i w Akademii Sztuk Pięknych. W 1978 roku został laureatem Nagrody im. Jana Cybisa. Jako malarz debiutował w grudniu 1954 roku na X Jubileuszowej Wystawie Młodej Plastyki „Przeciw wojnie – przeciw faszyzmowi” w warszawskim Arsenale. Uczestniczył w ponad stu wystawach zbiorowych. W latach 60. i 70. XX w. brał udział w ważnych prezentacjach młodej sztuki polskiej w Stanach Zjednoczonych, Francji, Belgii, Niemczech, Danii, Szwajcarii, Austrii, Szwecji. Pierwszą wystawę indywidualną malarstwa miał w warszawskiej Galerii Sztuki Nowoczesnej (Krzywe Koło) w 1957 roku. Zorganizował blisko 30 wystaw indywidualnych w Polsce i za granicą, m.in. w: Waszyngtonie, Chicago, Wiedniu czy Brukseli. Prace Ziemskiego znajdują się w muzeach zagranicznych, najważniejszych muzeach polskich i w kolekcjach prywatnych. Zmarł w sierpniu 2005 roku. Rok przed śmiercią uhonorowany został Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Wystawa została objęta honorowym patronatem przez Marszałka Województwa Mazowieckiego Adama Struzika.